Akademia Wychowania Fizycznego jest uczelnią, na której kształci się wiele osób z różnego rodzaju niepełnosprawnościami. Osoby te, bardzo często i bardzo chętnie, dzielą się własnymi doświadczeniami i spostrzeżeniami dotyczącymi swojego życia codziennego. Uczelnia stara się promować ich inicjatywy. Poniżej przedstawiam Państwu krótką notatkę Oli Sikory – studentki Terapii Zajęciowej, która spotkała się z uczniami szkół podstawowych, którym starała się przybliżyć życie osoby z niepełnosprawnością wzroku. Ola jest osobą niewidomą, ale ma za sobą już jeden ważny sukces – została zakwalifikowana do finału prestiżowego konkursu „Młode Talenty” w kategorii działalność społeczna. Angażuje się w wiele przedsięwzięć, tym samym wychodząc ze swojej strefy komfortu i pokazując otoczeniu, że jednak można. Zapraszam do lektury.
dr Dominika Zawadzka – koordynator ds. dostępności AWF Wrocław
Niedawno zostałam zaproszona do dwóch szkół podstawowych w celu przeprowadzenia pogadanki o życiu i edukacji osoby niewidomej. Lekcje prowadziłam wśród jednej grupy przedszkolnej, dwóch grup w klasach 1-3, jednej grupy klas 4-6 oraz jednej grupy klas 7 i 8 w szkołach masowych.
Zajęcia w każdej z grup wyglądały nieco inaczej, ponieważ zmuszona byłam dostosować przekazywaną wiedzę do wieku odbiorców tak, aby każda grupa mogła poznać i zrozumieć mój świat, swiat osoby niewidomej.
Mimo, iż wszystkim pokazywałam to samo, zawsze zaskoczyło mnie jakieś pytanie od uczestnika naszego spotkania.
Prezentowałam sprzęt do użytku codziennego tj: czujnik cieczy, farbę puchnąca, ramkę do podpisu, banknotówkę, bilonówkę, skarpetnik, tabliczkę i maszynę brajlowską. Starałam się również wytłumaczyć uczniom, na czym polega pisanie alfabetem Brailla. Po moim krótkim wykładzie każdy mógł spróbować doświadczyć czynności, którą wykonuję na co dzień za pomocą opaski na oczach.
Później podzieliłam dzieci na dwie grupy tak, aby mogły wypróbować gry dla osób niewidomych oraz zobaczyć jak grać z osobą niewidomą. Po krótkim przerywniku z grami planszowymi, dominem i kartami, pokazałam jak chodzi się za pomocą białej laski i jak układam kostkę Rubika. Potem nastąpił czas na zadawanie pytań i próby chodzenia z białą laską przy zamkniętych oczach.
Pytania były bardzo różnorodne, ale zarazem ciekawe. Dzieci pytały o moje życie studenckie, imprezy, gotowanie, pracę, pranie oraz o to, jak można pomóc takiej osobie na ulicy czy na przejściu dla pieszych. Jednak najbardziej spodobało mi się pytanie o to czy mam w ogóle oczy, i jakie one są J. Dzieci były bardzo zdziwione moja odpowiedzią, że osoba z niepełnosprawnością wzroku ma normalne oczy. W grupie przedszkolnej i klasach jeden – trzy dodatkowo pojawiła się bajka o Ludwiku Brajlu i opowieść o święcie białej laski.
Jestem osobą niewidomą, nie przeszkadza mi to jednak w studiowaniu Terapii Zajęciowej. W przyszłości zamierzam nadal kontynuować wizyty w szkołach podstawowych i uświadamiać dzieci i młodzież o życiu, edukacji, potrzebach osób z niepełnosprawnościami wzroku i tego, w jaki sposób można im sensownie pomagać.
Aleksandra Sikora
